گلشیفته فراهانی در مصاحبه با گاردین: تبعید از ایران، مثل مرگ است

• برای اولین بار در زندگی ام ، قدر زن بودنم را دانستم. پاریس شهری است که به عنوان یک زن، تو را از تمامی گناهانی که خود را به خاطرشان مقصر می دانی، آزاد می کند. همه چیز را می شوید و به تو احساس آزادی می دهد

توضیح نقد فارسی: سعی بر این بوده که این مصاحبه بدون هیچ تغییر و عیناً به نقل از گاردین ترجمه و در سایت منتشر شود اما جهت رعایت قوانین وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، بعضی از جملات آن حذف شد. در ضمن سایت نقد فارسی به عنوان یک رسانه فقط منتقل کننده این صحبت هاست و این امر  به هیچ وجه به معنای موافقت یا مخالفت نقد فارسی با این صحبت ها نیست.

برای خواندن این مصاحبه جنجالی به ادامه ی مطلب مراجعه کنید. 

روح هایی که سر از سینماها درآوردند

صحنه تاریک است. دور یک میز نشسته اند و منتظرند تا اتفاق دور از ذهنی را تجربه کنند. صداهای ترسناکی می آید. درها به هم کوبیده می شوند و باد پرده ها را به این طرف و آن طرف تکان می دهد. دست های همه روی میز چوبی است و از تکان های ریز این میز چوبی، لرزه عجیبی به تنشان افتاده است.

بعد از آن نوبت پیدا شدن سر و کله اتفاقات عجیب و غریب است. این پلان مشابهی است که در تمام فیلم هایی که «احضار روح» در آن محوریت دارند، به نمایش گذاشته می شود.

در سینمای ایران معروفترین فیلمی که در این باره ساخته شد «پرده آخر» است. جایی که گره کار به دست یک گروه احضارگر روح باز می شد. احضار ارواح در سینمای دنیا موضوع پرطرفداری است و فیلم های موفق زیادی در این باره ساخته شده اند.

اگر فیلم جی. ادگار کلینت ایستوود را دیده باشید، مطمئنا مجبور به دیدن چهره هایی شده اید که با گریم بسیار پیر نشان داده شده اند. شغل هایی که به تازگی در تاریخ سینما جای خود را باز می‌کنند. ما درباره لاتکس خانم پیر نائومی ‌واتز یا حتّی کار باورپذیری که بر چهره لئوناردو دیکاپریو انجام شد تا او را شبیه به موسس FBI، یعنی هوور نماید صحبت می‌کنیم. این تغییر چهره با گریم، واقعا ما را شگفت زده کرد.

درست است، آسان نیست قیافه شخصی را از جوان و به پیر تبدیل کرد و آن را برای مخاطب باورپذیر ساخت؛ امّا گاهی اوقات، برای تبدیل فردی که در اواسط دهه سوم زندگی اش به سر می‌برد به فردی با موهای خاکستری و پوستی چروکیده، واقعا شگفت انگیز است. این ویژگی را می‌توان در میان بازیگران اصلی جی. ادگار و دیگر فیلم های سینمایی مشاهده نمود.

بروس لی و محمد علی جدا از ورزش‌های رزمی و مسابقات مشت‌زنی به عکاسی هم علاقه‌مند بودند.

بروس لی استاد ورزش‌های رزمی بود که بعدا در سینما با فیلم‌هایی چون «رئیس بزرگ» و «اژدها وارد می‌شود» به شهرت بسیاری رسید. در عکسی که اینجا می‌بیند او درحال عکاسی با دوربین نیکون مدل اف2 است.

محمد علی (کاسیوس کلی) قهرمان مسابقات مشت‌زنی سنگین وزن جهان بود. او در عکس زیر در حال عکاسی با دوربین نیکون مدل اف فوتومیک تی‌ان است.

این دو عکس بخشی از گنجینه «ستاره و نیکون» کمپانی نیکون است که به منظور تبلیغ محصولاتش ستارگان دنیای سینما، ورزش و سیاست را در حال عکاسی با دوربین‌های نیکون نشان می‌دهد.

------------

منبع: خبرآنلاین

سیه‌نا میلر در فیلم «دختر» نقش تیپی هدرن بازیگر محبوب آلفرد هیچکاک را بازی می‌کند.

این فیلم را شبکه بی‌بی‌سی تولید می‌کند و در آن ماجرای تلخ آزار و اذیت تیپی هدرن توسط فیلمساز معروف بریتانیایی روایت می‌شود.

هدرن اخیرا در مصاحبه‌ای بیان کرده هیچکاک زندگی حرفه‌ای او را نابود کرد، هرچند موفق نشد زندگی شخصی او را نابود کند. «او مدام مراقب من بود و گاهی حس می‌کردم همه جا مرا تعقیب می‌کند. اگر کسی این‌طور با شما رفتار کند باید بترسید.»

هدرن در مصاحبه‌اش افزود: «آن روزها شما در اختیار کامل کارگردان بودید. نمی‌توانستم درمورد هیچکاک به کسی شکایت کنم و ماجرا را توضیح دهم. امیدوارم بازیگران امروز از این اتفاقات درس بگیرند.»

تیپی هدرن و آلفرد هیچکاک

هیچکاک اولین بار هدرن را در تبلیغ یک نوشیدنی بدون الکل در سال 1961 دید و ماجرای فیلم «دختر» از همین جا آغاز می‌شود. هیچکاک در زمان آشنایی با هدرن 61 ساله بود.

هدرن که حالا 83 سال دارد؛ گفت برای مقابله با آزار و اذیت‌های وسواس‌گونه هیچکاک چاره‌ای نداشت جز اینکه بسیار محکم باشد.

سیه‌نا میلر در نمایی از «دختر»

هدرن در دو فیلم «پرندگان» و «مارنی» به ترتیب در سال‌های 1963 و 1964 با هیچکاک همکاری کرد، مردی که ادعا می‌کرد با بازیگران باید مثل گوسفندان رفتار کرد.

فیلم برای اولین بار بخش‌هایی ناگفته از زندگی هیچکاک را فاش می‌کند؛ اینکه به تماس‌های شخصی هدرن گوش می‌کرده، برای او لباس سفارش می‌داده و حتی برای هدرن مشخص می‌کرده با چه افرادی بیرون برود!

هدرن که با وجود خواسته‌های عجیب هیچکاک با او دوبار همکاری کرد، در مصاحبه‌اش گفت: «من هیچکاک را از نظر کاری تحسین می‌کردم، اما جدا از فیلمسازی از نظر شخصیتی از او متنفر بودم.»


سیه‌نا میلر در نقش تیپی هدرن و توبی جونز در نقش آلفرد هیچکاک

جدا از این مصاحبه جنجالی، خبرسازی «دختر» با انتشار عکس‌هایی از سیه‌نا میلر در نقش هدرن ادامه پیدا کرده. این عکس‌ها از شباهت غریب این دو بازیگر خبر می‌دهد.

«دختر» را جولین جرولد کارگردانی می‌کند و در آن توبی جونز نقش هیچکاک را بازی می‌کند.

------------

منبع: خبرآنلاین

در متن زیر بازیگران محبوب هالیوود و اولین نقش های مهمی که بازی کرده اند را برایتان معرفی کرده ایم....



آنجلینا جولی: Cyborg 2 سال 1993

ناتالی پورتمن: فیلم لئون- 1994

اوا مندز: فرزندان ذرت 5: زمین های وحشت- سال 1997

کیت بلانشت: جاده بهشتی- 1997

دورور باریمور: فیلم  Altered States سال 1980

اسکارلت جوهانسون: فیلم شمال- 1994

جودی فاستر: فیلم تلویزیونی تهدید روی کوه- 1970

دمی مور: فیلم انگل سال 1982

مریل استریپ: جولیا- 1977

جیمی لی کورتیس- هالووین- 1978

نیکول کیدمن: سریال تلویزیونی نهر پنج مایلی- 1983

مونیکا بلوچی: فیلم دراکولای برام استوکر- 1992

جولیا رابرتز: فیلم رضایت- 1988

فران درسچر: تب شب شنبه- 1977

جنیفر بیلز- فیلم بادیگارد من- 1980

کیم باسینگر: سریال تلویزیونی Starsky and Hutch سال 1976

-------------

منبع: سیمرغ

مروری بر فیلم‌های هیچکاک به مناسبت تولدش

دیروز آلفرد هیچکاک سیزدهم اوت مصادف بود با تولد کارگردان دلهره آورترین فیلم های سینمای جهان، . کسی که فیلم «سرگیجه» او در صدر نظرسنجی‌ سایت‌اندساوند امسال به عنوان بهترین فیلم تاریخ سینما قرار گرفته است. در زیر مروری بر مهمترین و بهترین آثار او داشته ایم.

آلفرد جوزف هیچکاک متولد سیزدهم اوت 1899 کارگردانی بریتانیایی بود که فعالیت عمده‌ هنری اش را در ایالات متحده آمریکا انجام داد. هیچکاک که بیشتر در زمینه های معمایی و دلهره‌آور فیلم می ساخت، سال ۱۹۱۵ کارش را از یک استودیوی فیلمسازی در انگلستان، با سمت طراح تیتراژ فیلم شروع کرد. او که در آلمان تحت تاثیر سبک هیجان‌نمایی قرار گرفته بود، در بریتانیا کارگردانی را آغاز نمود و از سال ۱۹۳۹ در ایالات متحده آمریکا به فعالیت پرداخت. در کارنامه سینمایی ۵۳ ساله‌اش، ۶۴ فیلم صامت و ناطق را کارگردانی نمود. آلفرد در سال ۱۹۴۰ با فیلم «ربکا» وارد هالیوود شد و فعالیت خویش را با تولید کننده بزرگ هالیوود به نام دیوید سلزنیک شروع کرد و بعد از ساخت ۹ فیلم با وی در فیلم «طناب» کارگردانی مستقل را در آمریکا اغاز کرد.

هیچکاک طی شش دهه در ساخت بیش از پنجاه فیلم شرکت داشت (از فیلم‌های صامت تا فیلم‌های تکنی‌کالر) تا به امروز به عنوان یکی از سرشناس‌ترین و محبوب‌ترین کارگردانان فیلم‌های سینمایی شناخته می‌شود. از فیلم‌های معروف او می‌توان به «سرگیجه»، «پنجره عقبی»، «شمال از شمال غربی»، «روانی» و «پرندگان» اشاره کرد.
یکی از ویژگی‌های بارز فیلم‌های هیچکاک این است که خود او در همهٔ فیلم هایش در یک صحنه، حتی بسیار کوتاه به عنوان بازیگر حضور دارد.

در زیر به مرور و بررسی مهمترین فیلم های او پرداخته ایم.

سرگیجه (۱۹۵۸)

از نظر بسیاری از منتقدان «سرگیجه» بهترین فیلم هیچکاک است. در سال ۲۰1۲ درآخرین نظر سنجی مجله معتبر sight & sound که هر ۱۰ سال یکبار ۱۰ فیلم برتر تاریخ سینما را با نظر خواهی از منتقدان و کارگردانهای مشهور انتخاب میکند فیلم «سرگیجه» به عنوان اولین فیلم برتر تاریخ سینما دست یافت. و این نشان میدهد سرگیجه از آن دست فیلم‌ها ییست که به مرور زمان بیشتر از سوی منتقدین مورد توجه قرار می گیرد و به اصطلاح کشف میشود.

داستان فیلم در مورد مردی ست که ترس از ارتفاع دارد و رابطه میان او و دو زن با مشکلات روانی که به شدت شبیه هم هستند تعریف می شود.

سرگیجه براساس رمان «از میان مردگان» نوشته بواآلو- نارسژاک ساخته شده اما تفاوتی اساسی در رمان و فیلم وجود دارد. هیچکاک با تغییر در داستان از بین دو عنصر غافلگیری و دلهره دومی را انتخاب میکند تا بیننده که خود حقیقت ماجرا رامیداند تا آخر فیلم این دلهره را داشته باشد که وقتی جیمز استوارت حقیقت را بفهمد چه عکس العملی نشان خواهد داد؟ شاید به همین دلیل است که این فیلم نسبت به سایر آثار هیچکاک ریتمی کندتر و ضرباهنگی ملایمتر دارد. از نکات دیگر فیلم فرمول زن بلوند-زن مو مشکی است که سالها بعد توسط دیوید لینچ در «بزرگراه گمشده» و «جاده مالهالند» مورد استفاده قرار می گیرد.

با این حال یکی از صحنه های آن به بزرگترین خطای سینمایی جهان مشهور است، صحنه ای که مادلین وارد کلیسا شده و در را باز می گذارد، در صحنه بعد که اسکاتی می خواهد وارد ساختمان شود در بسته شده است.
سرگیجه دادگاهی برای روح انسان ها است. دادگاهی متعالی که متهمین آن وجدان های ما انسانهاست. هیچکاک در این فیلم وجدان ما را به چالش می خواند و بعید است کسی از این چالش موفق بیرون آید. هیچکاک قاضی بی رحمی است برای کوچکترین گناه اشد مجازات را در نظر می گیرد.
این فیلم هم مثل بسیاری دیگر از آثار هیچکاک مورد بی مهری آکادمی قرار گرفت و فقط در دو رشته طراحی صحنه و صدا کاندیدای اسکار شد جالب است بدانید در آن سال اسکار را به دور دنیا در هشتاد روز دادند! و این از بزرگترین خطاهای تاریخ اسکار بود.

سرگیجه همچنین جوایز مهمی از انجمن منتقدان فیلم نیویورک وجشنواره سن سباستین گرفت.
اما همانطور که نوشتم با گذشت زمان منتقدان به ارزش این فیلم پی بردند به طوری که سالها بعد فرانسوا تروفو از آن به عنوان یکی از بهترین آثار کلاسیک سینما یاد کرد.

روانی (۱۹۶۰)

فیلمنامه روانی را جوزف استفانو بر اساس رمانی از رابرت بلاک نوشته است. فیلم در مورد دختری به نام ماریون است که به امید تسهیل کار ازدواجش پولهای کارفرمایش را می دزدد و از شهر محل سکونتش خارج می شود و بین راه در هتلی به استراحت می پردازد. نورمن بیتس هتلدار به او می گوید که همراه مادر از لحاظ روانی نامتعادلش در خانه کنار هتل زندگی می کند. شب هنگام که ماریون از کار خود پشیمان شده، پیش از خواب به حمام می رود و زیر دوش – ظاهرا به دست مادر نورمن- به قتل می رسد..

فیلم «روانی» یکی از به یادماندنی ترین نقش آفرینی های آنتونی پرکینز به حساب می آید. آلفرد هیچکاک در این فیلم یکی از معروف ترین شخصیت یا قهرمان تاریخ سینما را خلق می کند. «نورمن بیتس» حتی در آخرین صحنه جنون آمیزش، بسیار عجیب است.

«روانی» قابل توجه ترین دستاورد هیچکاک در روند شرکت دادن تماشاگر در ساختار دراماتیک فیلم است. به عبارتی تماشاگر، تبدیل به شخصیت اصلی داستان می شود و تمام شخصیت های دیگر را در خود جمع می کند.
بزرگترین شوک و نکته قابل توجه در فیلم همان شوک اولیه است؛ در هیچ فیلمی بازیگر زن نقش اول بیش از ۴۰ دقیقه که از شروع فیلم می گذرد کشته نمی شود.

سبک تاثیر خشونت فیلم غیر عادی است و به شکلی استثنایی و سریع اتفاق می افتد. صداها و تدوین بصری در فیلم با موسیقی برنارد هرمن به گونه ای تنظیم شده که شدت خشونت را بالا می برد. فیلم «روانی» چندین صحنه قابل توجه دارد که یکی از آنها صحنه قتل در حمام است، که یکی از مشهورترین صحنه های تاریخ سینماست.

پرندگان ( ۱۹۶۳)

ایوان هانتر فیلمنامه این فیلم را بر اساس داستان پرندگان اثر دافنه دوموریه نوشته است. داستان اصلی فیلم حملات ناگهانی و وحشیانه تعداد وسیعی از پرندگان به دلایل نامشخصی، به ساحل بودگا در کالیفورنیا می‌باشد.
پرندگان پرهزینه‌ترین فیلم هیچکاک و ضمنا یکی از موفق‌ترین فیلم‌های او بود و هیچکاک پس از آن نیز تیپی هِدِرن را بار دیگر

در فیلم دیگرش «مارنی» (۱۹۷۴) شرکت داد که همچون «سرگیجه» دربارهٔ مردی است که گرفتار عشق زنی با اختلال روانی شده (قهرمان زن در این فیلم جنون دزدی دارد)، و می‌کوشد او را درمان کند. فیلم‌ مارنی با وجود فیلمبرداری غیرعادی و استفادهٔ تمهیددار و مصنوعی در چاپ عکس و پس‌زمینه‌های نقاشی شده در برخی صحنه‌ها دارای فصل‌هایی است که از زیبائی خیال‌انگیزی برخوردار هستند و همچنان هم‌طراز بهترین آثار هیچکاک شمرده می‌شود. حداقل فرانسوا تروفو آن را «بزرگترین فیلم معیوب هیچکاک» ارزیابی کرده است. به هر حال این فیلم شکست مالی سنگینی نصیب هیچکاک کرد و در واقع آخرین فیلمی شد که هیچکاک با همکاران همیشگی خود ساخت - رابرت بورکس فیلمبردار و جرج تومازینی تدوینگر، که هر دو مدت کوتاهی پس از پایان فیلم درگذشتند؛ و برنارد هرمن آهنگساز، که کمپانی یونیورسال او را مسئول عدم موفقیت فیلم دانست و هیچکاک به اشتباه او را اخراج کرد.

«پرندگان» نامزد جایزه اسکار برای بهترین جلوه های ویژه (1964)، نامزد جایزه ی ادگار آلن پو برای بهترین فیلمنامه برای ایوان هانتر (1964)، برنده ی جایزه ی گلدن گلاب بهترین بازیگر تازه کار زن به تیپی هدرن (1964) شد.

شمال از شمال‌غربی (۱۹۵۹)

یکی از سرگرم‌ کننده‌ترین و سرخوشی‌آورترین فیلم‌های هیچکاک است. دو روایت در مورد نامگذاری آن وجود دارد. یکی اینکه به نمایی از فیلم برمی‌گردد. راجر تورنیل (یا همان کاپلان ساختگی)، برای رفتن به پناهگاه جاسوسان، سوار هواپیمایی می‌شود که بر روی تنه آن نام Northwest نوشته شده‌است. همین نام، دستاویز آنانی است که می‌پندارند نام درست فیلم، نه شمال از شمال‌غربی، بلکه شمال با هواپیمایی شمال‌غربی است!

روایت دیگر که منطقی تر به نظر می آید، برداشتی از تکه ای از هملت شکسپیر است: « من مگر به گاه وزش شمال - شمال‌غربی دیوانه باشم: آن‌گاه که باد رو به جنوب می‌وزد، من خردمندم و خوب و بد را ازهم بازمی‌شناسم».
نام شمال از شمال‌غربی، پیوندی نهفته با این گفته دارد: هیچکاک، برای این فیلم، که رویدادهای آن، از راه شمال‌غربی، به شمال کشانده می‌شود (از نیویورک به شیکاگو؛ و از آنجا رو به شمال، به داکوتای شمالی و کوه راشمور که سردیس چهار رییس جمهور بر آن کنده شده‌است و واپسین بخش فیلم در آن می‌گذرد)، در آغاز انگاره‌هایی، دیوانه‌وارتر از آنچه در فیلم آمده‌است، در سر داشت؛ اما در میانه کار از آنها چشم‌پوشید (برای جلوگیری از آسیب‌دیدن بازیگران) و قهرمانانش را واداشت که دست به کارهای دیوانه‌وار بزنند. به این‌سان، کاراکترهای فیلم نیز، همانند با هملت، راهی نابخردانه را می‌پیمایند، پیشامدهایی باورنکردنی را از سر می‌گذرانند و در پایان، بازهم همانند با هملت، به راستی و درستی زندگی پی‌می‌برند.

این فیلم که از بهترین فیلم های اوست نامزد اسکاربهترین طراحی صحنه، بهترین تدوین، بهترین فیلمنامه اورجینال شده اما هیچکدام را به دست نیاورده است.

پنجره پشتی (1954)

یا پنجره عقبی یک فیلم سینمایی دلهره‌آور است که توسط آلفرد هیچکاک کارگردانی شده‌است. این فیلم در ایران با نام «پنجره رو به حیاط» نمایش داده شد.
بسیاری از منتقدان این فیلم را از بهترین فیلم‌های هیچکاک و بهترین فیلم‌های دلهره‌آور تاریخ سینما می‌دانند. تمامی نماهای این فیلم از درون یک اتاق گرفته شده که پنجره‌ای رو به چند آپارتمان دارد. یک عکاس خبری که با پای شکسته مجبور است در یک صندلی چرخدار باقی بماند از روی بیکاری به تماشای حرکات همسایه‌های آن طرف حیاط مشغول می‌شود. مشاهداتش باعث می‌شود که به یکی از همسایه‌ها شک ببرد. این مرد همسرش را کشته‌است، ولی عکاس نمی‌تواند از این بابت دوست دختر خود ودوست کارآگاهش وندل کوری را قانع کند.
کار به‌جایی می‌رسد که عکاس باید زندگی نامزدش (و سرانجام خودش) را از مرگ نجات دهد، و در این راه هیچ کاری هم از او ساخته نیست - همچون تماشاگران فیلم - جز آن که بنشیند و از چارچوب محدود پنجره و با نیروی عدسی دوربینش وقایع را دنبال کند.
«پنجره پشتی» فیلمی آزاردهنده و عمیقاً مدرن است: درونمایهٔ اخلاقی یک تماشاگر و چیزی که می‌بیند. این فیلم الهام‌بخش آنتونیونی در «آگراندیسمان» و فرانسیس فوردکوپولا و همچنین فیلم «روح» (۱۹۶۰) از خود هیچکاک شد.

-----------

منبع: سینما پرس

در حالی که با افتتاح بازی‌های المپیک ۲۰۱۲، بحث این رقابت‌ها بسیار داغ است، با این گزارش سعی داریم به بررسی ۱۰ فیلم المپیکی بپردازیم که برخی از آن‌ها بیش از آنکه ورزشی باشند، رنگ و بوی سیاسی دارند.

بازی‌های المپیک که هر چهار سال یک بار برگزار می‌شود و طرفداران بسیاری در سراسر جهان دارد، یکی از موضوعات جذابی است که همواره مورد توجه برخی از فیلمسازان بوده است.

در حالی که این بازی‌ها امسال از سه روز پیش در لندن افتتاح شده و هم‌اکنون نیز در حال برگزاری است، در این گزارش سعی کرده‌ایم نگاه گذرایی داشته باشیم به برخی از این فیلم‌ها.

شخصیت جوکر با گریم یک دلقک بیش از هفت دهه است در مجموعه قصه‌ها و فیلم‌های بتمن حکمرانی می‌کند.

موهای جوکر سبز هستند. همیشه سبز بوده‌اند، اما وقتی جیمز هلمز به جرم تیراندازی و کشتار در هنگام نمایش «شوالیه تاریکی برمی‌خیزد» دستگیر شد، پلیس نیویورک اعلام کرد موهای او حنایی هستند، البته طبق عکس‌های جدیدی که منتشر شده منظورشان هویجی بوده است. هلمز مدعی شده او جوکر است.