به مناسبت 122 سالگی چاق و لاغر دوست داشتنی تاریخ سینما

شانزدهم ژوئن سال‌روز تولد استنلی لورل، زوج معروف هاردی کمدین آمریکایی ست. کسی که به عقیده خیلی از کمدین ها و منتقدین با چهره کودکانه و معصومش بهترین و بامزه ترین کمدین تاریخ سینماست!

آغاز یک لبخند بزرگ

نام واقعی استن لورل، آرتور استنلی جفرسن بود. وی در 16 ژوئن 1890 در یولورستون در لنکاشیر انگلیس به دنیا آمد. پدرش بازیگر ونمایشنامه نویس ومدیر تئاتری مشهور بودکه طبعاٌ استن نیز به این راه کشیده شد. او از نوجوانی استعداد چشمگیری در بازی تئاتر داشت به طوری که اولین نقش تئاتری خود را در سن 16 سالگی در موزه پیکارد گلاسکو بازی کرد. در همان سن مدرسه را ترک کرد وبا پدرش در تئاتر مشغول کار شد.

او در سال 1910و بار دیگر در سال 1913همراه با کمپانی «فرد کارنو وادویل» به آمریکا رفت.همراه آن شرکت، به صورت عضو علی البدل نقش چارلی چاپلین مشغول به فعالیت بود و از چاپلین تقلید می کرد.

استن لورل در سال 1918 با مای لورل آشنا شد و با هم ازدواج کردند ولی در سال 1925 از هم جدا شدند. در سفر بعدی به آمریکا در سال 1917، در یک فیلم کمدی صامت دوحلقه‌ای به نام «سگ خوشبخت» با الیور هاردی همبازی شد که تا سال 1921 پخش نشد. او در سال 1924 با تئاتر خداحافظی و به سینما و دنیای فیلم روی آورد.

وی چندین فیلم کوتاه برای شرکت مترو، و بعد استودیو «هال روچ»، سپس «یونیورسال» بازی کرد و مجددا به «هال روچ» بازگشت. لورل قبل از تشکیل زوج با هاردی در 76 فیلم بازی کرده بودو برای خود کمدین موفق به حساب می‌آمد. او پس از آن نام سینمایی لورل را برای خود انتخاب کرد و ایفای نقش این دو کمدین بزرگ در کنار یکدیگر با پرداخت دستمزد 75 دلار در هفته آغاز شد. اولین فیلم آنها برای موسسه «ام جی ام» فیلم «بابای قندی» در سال 1926 بود و اولین فیلم آنها به عنوان ستاره فیلم «ازسوپ تا دسر» یا «سوپ اردک» در سال 1928بود. نخستین فیلم بلند آنها نیز فیلم «مارا ببخشید» در سال 1931 بود. کارهای آنان بیشتر تولید شد ولی در سال‌های اولیه انچنان محبوب نبود به خصوص از زمانی که موسسه ام جی ام و هال روچ را به قصد موسسه قرن بیستم-فاکس ترک کردند.

آن‌ها به خندادن مردم چنان ادامه می‌دادند که فیلم جعبه موسیقی آنان در سال 1932 موفق به دریافت اسکار بهترین فیلم کوتاه شد. البته باید اذعان کرد فیلم هایی که در جریان جنگ جهانی دوم از این دو بازیگر ساخته شد چندان موفقیت امیز نبوده و در یک دوره زمانی محدود به دلیل بیماری دیابت لورل-یا به گفته بعضی اختلاف مقطعی با هادری- الیور مجبور شد دو فیلم را بدون حضور او بازی کند. آخرین فیلم آنها در سال 1945 به عنوان «گاوبازان» بود البته به جز فیلم «شکت فرانسه»(جزیره مرجانی) که در سال 1951تولید شد.

در سال 1956 آنان قصد داشتند در یک مجموعه تلویزیونی به نام «افسانه لورل و هاردی» که بر اساس داستان های کودکان بود بازی کنند اما الیور به دلیل سکته قلبی در روز 15 سپتامبر 1956 فلج شد و برای چند سال در خانه بستری گردید تا جایی که قادر به صحبت کردن یا تکان خوردن نبود و سرانجام در هفتم اوت 1957 در گذشت. لورل به دلیل بیماری نتوانست در مراسم تدفین همبازی و دوست نزدیکش شرکت کند. بعد آن تصمیم گرفت که هرگز بدون زوج کمدی اش فیلمی بازی نکند. دوستان نزدیک لورل می‌گفتند مرگ الیور تاثیر وحشتناکی بر لورل گذاشت به طوری که تا اواخر عمر دیگر نتوانست دوباره خود را پیدا کند.

در سال 1961 لورل برای بازی در فیلم های موفق کمدی توانست جایزه یک عمر فعالیت هنری را از آکادمی اسکار دریافت کند. ایفای نقش او در 190 فیلم به یادگار مانده است. مردی که همیشه برخوردی مهربان با طرفدارانش داشت سال‌های پایانی عمرش را در آپارتمان کوچکی در سانتامانیکا گذراند و سرانجام روز 23 فوریه 1965 تنها چند روز بعد از یک سکته قلبی درگذشت و درقبرستانی در لس آنجلس به خاک سپرده شد.

زوج افسانه ای

لورل و هاردی نخستین زوج های موفق کمدی بودند که رابطه شان بارها مورد تقلید قرار گرفت و هیچ گاه با آن کیفیت تکرار نشد. مخاطبان آنها از کودک تا بزرگ را در بر می‌گیرد. چاق / لاغر / خودنما / ابله / بالغ / کودک / برتری طلب / دون پایه و… آنها واقعا با هم خنده دار بودند. طنز پیکرشناسی آنها یعنی خنده خاموش، چشمان نمناک و موهای سیخکی و هم چنین شکم بر آمده، لباس های تنگ و چهره بیانگر هاردی به عنوان عواملی خود به خود خنده دار است. ضمنا بر خلاف بیشتر گروه های کمدی، آنها هر دو به یک اندازه خنده دار بودند که به قول هال روچ، تهیه کننده موفق ترین آثار آنها دستاوردی بسیار مهم بود، زیرا ظرفیت هر شوخی را تشدید می‌کرد.

روچ مثال می‌زند: اگر کمدینی در گودال بیفتد احتمال یک خنده وجود دارد اما اگر لورل و هاردی ( معمولا هاردی) بیفتد احتمال سه خنده وجود دارد: به خود موقعیت، به چهره ی درد کشیده ی هاردی و به چهره بی گناه لورل. به نظر هم می‌رسد لورل و هاردی مدام در حال تسویه حساب از یکدیگرند. انها بدون هم از عهده کاری بر نمی آیند و با هم نیز آن را خراب می‌کنند.

لورل و هاردی از هم تفکیک ناپذیرند و به طور فردی معنا ندارند. هاردی متواضعانه هیچ گاه خود را به تنهایی خنده دار نمی دانست و از این بابت خود را وامدار لورل می‌خواند.

همسرش می‌گوید: او هرگز خود را کمدین فرض نکرد و از این تلقی مردم در شگفت بود. آنها در آغاز، شخصیت های ساده داشتند: مثلا کراوات کوتاه هاردی هنگام خجالت کشیدن آن را تکان می‌داد یا حرکت خود نمایانه دستانش وقتی می‌خواست رانندگی یا امضا کند، برای مردم بسیار دلپذیر بود. همچنین با نگاهی که از سر استیصال به دوربین می‌انداخت.

لورل گویا همواره در نقش کودکی بی گناه در کنار هاردی دیده می شود. شیرین کاری های او مانند گریه اش در جایی که به مخمصه می افتد گویا در همه حال به گونه ای راهنمای اوست. او و هاردی همیشه در فیلم هایشان صحنه ای دارند که می خواهند حق خود را از کسی بستانند که تنهاست و باعث از بین رفتن چیزهایی می شوند. وقتی این دو شروع به از بین بردن دارایی طرف مقابل می کنند وی جلوی آنها را نمی گیرد. وقتی کارشان تمام می شود طرف مقابل دست به عمل مقابله به مثل می زند!

لورل در ابتدا تصور می کرد چهره نالان او تحقیرآمیز است ولی تهیه کنندگان از او خواستند از این چهره بیشتر در کارهایش استفاده کند زیرا در بین عموم مردم آن را دوست دارند.

فیلمهای لورل و هاردی هنوز هم در بسیاری کشورها موفقیت زیادی دارد. استن لورل به نوعی مغز متفکر گروه نیز بود. او ساعات بسیاری را به نویسندگی سپری نمود و در بسیار موارد فیلم را هدایت می کرد.

استن لورل به عنوان بازیگر، نویسنده، سازنده موسیقی فیلم،کارگردان، تهیه کننده، دستیار کارگردان و دیگر عوامل تولید مشغول بود. وی در 186 فیلم کوتاه و بلند به بازیگری پرداخت که در 106 فیلم همراه هاردی بود.

نقل قول های یک دستگاه تولید خنده

«اگر همه شما هم در تشییع جنازه من گریه کنید دیگر هرگز نمی تونم با شما حرف بزنم»

«یک بار دوستی از من پرسید کمدی چیه که منو مجذوب خودش کرده؟ واقعا کمدی چیه؟ کسی می دونه؟ می تونید تعریفش کنید؟ من می دونم که چطور باید خندوند و اون چیه! شما مجبورید چیزایی رو که مردم به اون می خندن پیدا کنید اون وقته که راه رو پیدا می کنید.»

«(در مرگ هاردی) دنیا یکی از بهترین کمدینهاشو از دست داد. من بهترین دوستمو از دست دادم.»

«کمدی خل بازی اون نوع کمدیه که من همیشه بازی می کنم و همین رو هم دوست دارم.من کمدی سبک خشن رو دوست ندارم و به سمتش هم نمی رم»

باستر کیتون کمدین بزرگ سینمای صامت در باره لورل گفت: نه چاپلین و نه من بهترین نبودیم، لورل بامزه ترین و بهترین بود.

-------------

منبع: تبیان