دانلود و بررسی فیلم Once Upon a Time in West (روزی روزگاری در غرب)

کارگردان : Sergio Leone 

نویسنده : Sergio Leone

بازیگران: Henry Fonda, Charles Bronson ,Claudia Cardinale

جوایز : -

خلاصه داستان :

جیل مک بین» (کاردیناله) که گذشته ی مشکوکی در نیواورلیانز داشته، وقتی نزد خانواده اش باز می گردد، متوجه می شود همه کشته شده اند. او به تنهایی در مزرعه ی خانوادگی می ماند و پس از چندی با دو ششلول بند مرموز به نام های «هارمونیکا» و «شاین»  آشنا می شود...

DOWNLOAD FILM

خلاصه ی داستان:

«جیل مک بین» (کاردیناله) که گذشته ی مشکوکی در نیواورلیانز داشته، وقتی نزد خانواده اش باز می گردد، متوجه می شود همه کشته شده اند. او به تنهایی در مزرعه ی خانوادگی می ماند و پس از چندی با دو ششلول بند مرموز به نام های «هارمونیکا» (برانسن) و «شاین» (روباردز) آشنا می شود. قاتل خانواده او "فرانک" (فاندا)، برای مرد پولداری به‌نام "مورتن" (فرتستی) کار می‌کند. "مورتن" با اطلاع از نقشه عبور خط آهن از منطقه، قصد تصاحب زمین‌های ارزشمند "جیل" را دارد. "هارمونیکا" چند تن از مردان "فرانک" را می‌کشد، اما به‌زودی جان خود او را نجات می‌دهد. در این‌جا ، تعجب "جیل" برانگیخته می‌شود، اما "هارمونیکا" از دادن هر توضیحی امتناع می‌کند. تا این‌که راه‌آهن به زمین‌های "جیل" می‌رسد و "فرانک" و "هارمونیکا" رودرروی هم قرار می‌گیرند. "هارمونیکا"، "فرانک" را با تیر می‌زند و پیش از مرگ به او می‌گوید که برادر کسی است که سال‌ها پیش به دستش کشته شده است. حالا، "هارمونیکا" و "شاین"، "جیل" را ترک می‌کنند، اما در ضمن قول می‌دهند که روزی باز گردند...

درباره فیلم:

روزی روزگاری در غرب (به ایتالیایی: C'era una volta il West)، عنوان یک فیلم سینمایی حماسی ایتالیایی، محصول ۱۹۶۸ و در ژانر موسوم به وسترن اسپاگتی است. این فیلم توسط سرجیو لئونه برای کمپانی پارامونت ساخته شد. ستاره‌های این فیلم عبارت بودند از: هنری فوندا که به عنوان بازیگر نقش منفی این فیلم، نقش یک شخصیت رذل را ایفا می‌کند، و چارلز برانسون در نقش مردی که به انتقام و کین خواهی از او برمی خیزد، ظاهر شده‌است. همچنین، جیسون روباردز در این فیلم نقش یک راهزن را بازی می‌کند، و کلودیا کاردیناله نیز در نقش زنی ظاهر شده که به تازگی بیوه شده و در یک خانه رعیتی اقامت می‌کند، وی در گذشته یک فاحشه بوده‌است.

لئونه به دنبال موفقیت سه گانه ی پرآوازه ی «وسترن اسپاگتی» (به خاطر یک مشت دلار، 1964؛ به خاطر چند دلار بیش تر، 1965 و خوب، بد، زشت، (1966)، افسار گسیخته، وسترنی «هنری» عرضه می دارد. در صحنه پایانی این فیلم حماسی درخشان، جائی که خط‌آهن از دل صحرا عبور می‌کند تا تمدن و قانون را جایگزین خشونت و بدویت کند و دو قهرمان یاغی، زن را به‌عنوان عنصر سازنده، در دل این دنیای جدید تنها می‌گذارند. پایان دنیای فیلم‌های وسترن سنتی نیز رقم می‌خورد. وجوه هجوگونه فیلم، به‌خاطر وجه حماسی غالبش نسبت به وسترن‌های قبلی کم‌رنگ‌تر است. می‌ماند شیطنت لئونه در واژگون کردن نقش قهرمان نمونه‌ای سینمای وسترن، فاندا. موسیقی فوق‌العاده موریکونه، که برای هر یک از شخصیت‌های اصلی یک تم متفاوت در نظر گرفته، بی‌نظیر است. فیلم‌برداری اسکوپ دلی‌کولی نیز خیره کننده به‌نظر می‌رسد. استرود و ایلم در یک شوخی عالی با نیمروز (فرد زینه‌مان، ۱۹۵۲)، پیش از شروع عنوان بندی کشته می‌شوند. از بهترین بازی‌های برانسن.

فیلمنامه این فیلم، توسط سرجیو لئونه و سرجیو دوناتی، و بر اساس داستانی از خود لیونه، برناردو برتولوچی، و داریو آرژنتو نوشته شده‌است .

فیلمبرداری این فیلم، که به شیوه وایداسکرین، توسط تونینو دللی کوللی انجام گرفته و همینطور موسیقی متن آن، که توسط انیو موریکونه ساخته شده، از امتیازات فیلم شناخته می‌شوند.

در اروپا، فیلم موفقیت قابل توجهی بدست آورد و ضمن قرار گرفتن در فهرست فیلمهای پرفروش، برای چند سال در برخی از شهرهای اروپایی بر روی اکران بود. با این حال، این فیلم در سطح ایالات متحده، و در بین فیلمهای اکران شده در سال ۱۹۶۹، با واکنش‌هایی که عمدتا منفی بودند، مواجه شد و با شکست شدید مالی همراه گردید. هرچند که این فیلم در حال حاضر و به طور کلی، به عنوان یک شاهکار سینمایی و نیز بعنوان یکی از بهترین فیلم‌های ساخته شده در ژانر وسترن شناخته می‌شود.

روزی روزگاری در غرب، به خاطر جنبه‌های فرهنگی، تاریخی و زیباشناختی خود، در سال ۲۰۰۹ مورد توجه قرار گرفت و با ثبت آن توسط کتابخانه کنگره ایالات متحده، در فهرست فیلم‌های دارای ثبت ملی، مقرر گردید که این فیلم، برای همیشه و همه زمانها، مورد حفظ و مراقبت قرار گیرد.

این فیلم در تهران، پس از دوبله با عنوان داستان بزرگ غرب به نمایش درآمد.

این فیلم در ۱۹۶۸ ساخته شد و ۴۸ ماه در پاریس اکران یافت زیرا در آنجا بار سیاسی گرفت و بوی مارکسیست و ضد سرمایه داری می داد . اما فیلم در باره مرگ است و چگو نگی روبرو شدن با مرگ . ساز دهنی زن ( چالرز برانسون ) به اتفاق یک خلاف کار بد نام از یک بیوه حمایت می کنند و د ر پایان سه ساعت فیلم پی به انگیزه ساز دهنی زن می بریم . ریتم فیلم بسیار کند است تا در هیجان فیلم شر کت کنیم. چهار نوع موسیقی برای چهار شخصیت پیش از آغاز فیلم برداری ساخته می شود و فیلم برای آن موسیقی ها بیان تصویری ایجاد می کند. سه ساعت فیلم بیش از ۱۵ صفحه گفت و گو ندارد و درنگ در صحنه ها به اتفاق موسیقی کار خود را می کنند. کلو دیا کاردیلانه در مصاحبه ای گفت که موسیقی در حین بازی او پخش می شد تا بازی ها بر اساس موسیقی متن فیلم باشد.

عده ای یاغی در حال کشتن خانواده ای در میان بیابان هستند . پسری از در خانه فرار می کند . پسر با ترس و وحشت می دود و به دوربین نزدیک می شود ، ناگهان با صدای تیری پسر روی زمین می افتد ، دوربین یک زوم به جلو سریع می کند و ما با صورت کسی که این چنین قسی القلب کودکی را کشته روبرو می شویم ، صورت از ان هنری فونداست ، بازیگر اخلاقی سینمای امریکا که نماد اخلاق گرایی در سینمای وسترن و غیر وسترن بود این جزء اولین سکانس های شاهکار غریب و شاعرانه سرجیو لئونه بزرگ یعنی روزی روزگاری در غرب بود

فی الواقع اولین جرقه های شکل گیری سینمای وسترن را مهاجران و بازرگانانی زدند که از اروپا پا به امریکای تازه کشف شده امدند . ان ها که دست به کشاورزی و دامداری زده بودند با بحران کم ابی و بیابان های تمام نشدنی در کشور جدید روبرو بودند . انان تصمیم گرفتند که دام های خود را از مناطق پر خطری رد کنند تا به اب برسند و دست به فروش و تجارت ان ها بزنند . برای این کار دست به استخدام مردانی زدند که جدا از راه بلدی و سرسختی شان هفت تیر کشانی قهار بودند ، مردانی که هم برای سالم رساندن دام ها و هم برای جنگیدن با راهزنان و سرخپوستانی که سفیدها تمام املاک انان را به یغما برده بودند و انان را سرشکسته و اواره کرده بودند باید اماده می بودند . در همین اثنا بود که از دل این اتفاقات شهر ها ، دولت ها و کلانتر ها و هفت تیر کشان و روسپیان و اسطوره ها در سرزمین امریکا بدنیا امدند تا بعدها دست مایه خوبی برای فیلمسازان و تهیه کنندگان سینما برای تعریف قصه های جذاب شوند . وسترن جزء اولین شکل های سینمایی و اولین فیلم های قصه گو در سینما در امد ، ادوین س پورتر با ساختن فیلم سرقت بزرگ قطار اولین جرقه ساخت وسترن را زد ، بعد ها نیز کارگردانان دیگر از جمله جان فورد کبیر دست به ساخت وسترن های مختلف زدند . وسترن با تمام فراز و نشیب هایش جزء پر بیننده ترین و شکیل ترین ژانر های سینمای امریکا درامد . در مورد سیستم اخلاقی و شکل تغییر ویژگی های ژانر قبلا مفصل گقتم ، این مقدمه ای بود کوتاه برای رسیدن به یکی از سنت شکن ترین و خلاق ترین کارگردانان سینمای وسترن و البته چهار فیلمش در اواخر دهه شصت یعنی به خاطر یک مشت دلار در سال 1964 ، به خاطر چند دلار بیشتر در سال 1965 خوب ، بد ، زشت در سال 1966 و روزی روزگاری در غرب در سال 1968 .

سرجیو لئونه کارش را در سینما با پدر فیلمسازش که یکی از چپ ترین کارگردانان ایتالیا بود شروع کرد . بعدها این شانس را پیدا کرد که دستیار ویلیام وایلر در بن هور شود و

صحنه مربوط به مسابقه ارابه رانی را کارگردانی کند ، بعد ها نیز در سودوم و عموره ساخته رابرت الدریچ دستیار اول او شد . ولی شهرت وقتی به سراغ استاد امد که در سال 1964 با بازیگران اکثرا تازه کار وسترنی را ساخت که بعدها پایه گذاری سبکی به نام وسترن اسپاگتی شد . به خاطر یک مشت دلار با بازی کلینت ایستوود ، لی وان کلیف ، کلاویس کینسکی و جان ماریا ولونته داستان دو ادمکش و جایزه بگیر را تعرف می کرد که در پی کشتن یاغی بودند که جایزه هنگفتی برایش در نظر گرفته شد . در سال بعد لئونه با ساخت به خاطر چند دلار بیشتر که اقتباسی بود از یوجیمبو اکیرا کوروساوا که البته ان هم اقتباسی بود از کتاب ذرت سرخ نوشته دشیل همت در امریکا با استقبال زیادی روبرو شد و کلینت ایستوود را به عنوان ستاره سینمای وسترن به دنیای سینما معرقی کرد . اخرین بخش از سه گانه لئونه یعنی خوب ، بد ، زشت پایانی حماسی و شاعرانه بود بر داستان اسطوه و هفت تیر کش بی نام لئونه با بازی ایستوود که این اخری تبدیل به یکی از کالت ترین و محبوب ترین اثار وسترن تاریخ سینما شد

سرجیو لئونه جان تازه و خون تازه را به سینمایی درحال مرگ وسترن تزریق کرد البته نه با پیروی از ویژگی های قبلی ژانر و استفاده مناسب از ان ، بلکه با تغییر ، هجو و ایجاد شبکه ای جدیدی از رویدادها و کاراکترها در سینمای وسترن ، اگر تا به حال در متفاوت ترین وسترن ها نیز با با فضای پاستوریزه و شخصیت های تمیز و اتو کشیده روبرو بودیم ، در سینمای لئونه و سه گانه دلارش ادم ها با سر و صورتی کثیف ، لباسهای پر از شن و ماسه که انگار روزها سوار بر اسب در دشت ها تاختند و فضای به شدت کثیف و تلخ طرف بودیم . در فیلم های لئونه شخصیت مثبت و منفی دیگر معنا ندارد و لئونه با تفکرات مدرن و چپ و به شدت تلخش اخلاقیاتش را فراتر از خوب و بد و نیکی و بدی تصویر می کند . در فیلم هایش ادم ها خاکستری و تلخ هستند ، اماده برای کشیدن هفت تیرهایشان و کشتن ، پول برایشان حرف اول و خر را می زند همانجور که از اسم فیلم ها بر می اید . اینجا اخلاقیات والا و مردانگی به شکل دیگری تعریف می شوند ، اگر در کارهای مثلا جان فورد و هاوارد هاکس ما طرف حسابمان یعنی بد و خوب مشخص بود و هدف کاراکترها معلوم ، اینجا و در فیلم های لئونه نمیدانیم با چه کسی طرف هستیم و باید به کدام سمت جهت گیری کنیم ، زندگی کاراکترها چنان پوچ و تو خالی است که هر لحظه باید منتظر نابود شدن یا کتک خوردن یکی شان باشیم . هدف مشخص کاراکترها در هر سه قسمت پول و زنده ماندن است و کمتر پیش می اید که کاری غیر از این بکنند به غیر مثلا در خوب بد زشت که به ارتش جنوبی ها برای انفجار یک پل کمک می کنند که ان هم در راستای رسیدن به جای است که پول ها قایم شده است

اگر در سه گانه دلار، لئونه در پی باز یافت دوباره ای ازخصوصیان ژانر و ویژگی ها و شاخصه های ان بود و در جهت تغییر شکل دادن و هجو ان به نوعی حرکت می کرد . در روزی روزگاری در غرب این حماسه حیرت انگیز و نفس گیر تاریخ سینما او مرثیه ای برای از دست رفتن اسطوره و دنیایی وسترن می سراید . این ترانه حزن انگیز سینمای وسترن انگار که همه اسطوره های دنیایی وسترن را در قالب سه شخصیت اصلی اش جمع می کند . شاین ، هارمونیکا و فرانک انگار از دل وسترن های سنتی بیروان امده اند . انیو موریکونه اهنگساز نیز با انتخاب سه تم متفاوت برای هر سه نفر این نگاه را تقویت می کند . اینجا وجه اسطوره ای و شاعرانگی کار با ان نما های اسکوپ بلند از صحرا های بی در و پیکرونشان دادن شخصیت ها که از دل این ناکجا ابادها و بدون نام و نشان می ایند و می روند باعث می شود ان حس هجو گونه کارهای قبلی لئونه در این یکی به چشم نیاید . حضور کلودیا کاردیناله در نقش جیل نیز به عنوان عنصری متفاوت در سینمای لئونه به شدت به چشم می اسد . اگر لئونه در وسترن های قبلی اش یک زن حتی بازی هم نمی کرد و فقط به عنوان ابزاری برای خشونت و ارضا استفاده می شد ، اینجا جیل به عنوانی پلی برای شروع تمدن به چشم می اید . او به عنوان نمادی از معصومیت و زیبایی و شکل تمدن در دل غرب وحشی و زندگی شخصیتها با هر سه انان می خوابد تا بدنش و زیبای اش را به طور یکسان بین انها تقسیم کند . لئونه با ان سکانس ابتدایی و تیتراژ به تماشاگر خود می فهماند که با چه فیلمی طرف است ، سکانسی که به نحوی هجو و ستایش توامان از نیمروز با بازیگر همان فیلم یعتی استروود و جک ایلام که در همان نقش های قبلی شان در نیمروز یعنی قاتلین منتظر در ایستگاه راه اهن بازی می کنند است . روزی روزگاری در غرب درباره پایان اسطوره است با مرگ فرانک به عنوان شخصیت منفی با بازی هنری فوندا که لئونه اینقدر باهوش است که اینجا نقش های سنتی را بین خوب و بد یعنی چارلز برانسن و هنری فوندا عوض می کند و مرگ شاین و دور شدن هارمونیکا در افتاب و امدن خط لوله راه اهن مرگ سینمای وسترن سنتی را اعلام می کند و اسطوره هایش را اینجا رها کرده و به خاطره ا ی مشتاق ما می سپارد .

سرجولئونه فیلمسازی است که به لحاظ فرم آثارش میتوان اورا صاحب سبک دانست واین که از دوربین و عناصر سینما درجهتی خواص بهره می گیرد. می داند چه موقع این عنصرسبکی را به کار ببردو در چه جهتی اوج این عمل در فیلم روزی روزگاری در - آمریکا به زیبایی به تصویر کشیده می شود. جایی که او از موسیقی جذاب انیو موریکونه موسیقی زیبا می سازد.اما در فیلم دیگری از این فیلمساز – معروف یعنی روزی روزگاری در غرب که یک وسترن همین بهره گیری از سبک را بخوبی به نمایش می گذارد. این فیلم سال 1968 ساخته شده و لئونه از توانایی های خود در سه وسترن قبلی خود به خوبی استفاده میکند.سبک سرجولئونه در این فیلم چه در بحث روایت و چه در سبک بصری افشای تدریجی است. اگر به سکانس آغازین نگاه کنیم متوجه این موضوع خواهیم شد.لئونه بااین سکانس مخاطب را به ریتم کند و افشای تدریجی عادت می دهد و همین تاثیر تقدم به لحاظ روحی و ذهنی باعث میشود مخاطب تا انتهای روایت با صبر و حوصله فیلم را پیگیری کند. در سکانس آغازین و شروع فیلم 3 مرد با کتی بلند حضوری فعال دارند. این سه مرد وارد – ایستگاه قطار میشوند و سوزنبان را زندانی میکنند و زنی را مجبور به فرار می کنند. نکته ای که در این سکانس نهفته است معرفی این سه شخصیت است . یکی از این سه نفر که یک سیاهپوست است با یک حرکت تیلت (حرکتی عمودی دوربین از پایین به بالا) – نسبتا آرام معرفی می شود . شخصیتی دیگرکه سرگروه به نظر می رسد وارد کادر میشود اما لبه کلاه باعث میشود تا دیده نشود و با حرکت سر به بالا چهره او در کادر پیدا میشود این نحوه معرفی شخصیت ها با معرفی پیشینه شخصیتها در فیلم کاملا همخوانی دارد و هر دو در راستای افشای تدریجی و ارائه اطلاعات بتدریج حرکت میکند. همگام با - سنجیده دوربین 3 شخصیت به تدریج ودر طول این سکانس بلند معرفی میشوند ودرنهایت از سوی مرد مرموز(سازدهنی) کشته می شوند. این نحوه معرفی شخصیتها و به طور کل ارائه اطلاعات در طول فیلم به زیبایی قابل مشاهده است. این اطلاعات با ریتمی منطقی ومناسب در اختیار بیننده قرار میگیرد به طوری که نه تنهااو را از پیگیری داستان خسته نمیکند بلکه تنش بالقوه ای در روابط شخصیتها القا میکند. اساسا شیوه افشای تدریجی - بخصوص در سبک بصری تعلیق را به بیننده القا میکند چرا که در این سبک از جغرافیای پرده به خوبی استفاده میشود. نکته دیگر ارائه اطلاعات است که در طول فیلم با درایتی زیبا به تماشگر ارائه میشود به طوری که بیننده تا پایان روایت منتظر اطلاعات جدید باشد اوج این نحوه تقسیم اطلاعات در سکانس قبل از پایان نبرد(فرانک)و(سازدهنی) است که هر دو به خوبی معرفی میشوند. در این سکانس افشای تدریجی باز حرف اول را میزند در حالی که هر دو دور یکدیگر می چرخند دوربین به چشمهای ساز دهنی زوم میشودو – فرانک را در حالت فلو میبینیم که به سمت دوربین می آید. در نمای دوم از چشمهای ساز- دهنی به شخص دیگری کات میشودکه پاهای مشخصی روی شانه های او قرار میگیردو با زوم به عقب میبینیم که شخصی که روی شانه های نفر پایین قرار دارد طنابی به دور – گردنش است و از ساز دهنی در دهان نفر پایین متوجه میشویم که این شخص همان ساز- دهنی است.لئونه باز هم چه به لحاظ بصری و چه به لحاظ تقسیم اطلاعات در روایت - افشای تدریجی را به زیبایی به تصویر میکشد. سبکی که گر چه میتوان در نهایت در یک یا دو سکانس از آن استفاده کرد. اما لئونه در طول یک فیلم اساس و بنیان فیلم را با آن پی ریزی می کند. به این دلیل است که فیلم روزی روزگاری در غرب نه تنها ریتم کندی – ندارد بلکه تمام ذهن بیننده را به خود معطوف میکند.

وسترن یکی از گونه هایی هست که هنوز طرفداران بیشماری دارد و وجود فیلمسازان بزرگی باعث رشد هنری این گونه سینمایی شد.فیلسازانی مانند سرجیو لئونه.

سرجیو لئونه فیلمساز غریبی بود.تنها بسیار دیده شدن آثار اوست که این غرابت را پنهان می کند.کار آموزی گسترده او در سینمای ایتالیای دهه های 1940 و 1950 و در سمت های مختلف سبب شد تا فوت و فن حرفه اش را یاد بگیرد.هنگامی که روی صندلی کاگردانی نشست, وسترن را از جایگه فرهنگی/ جغرافیایی اشآمریکا خارج کرد.و در شرایطی که ژانر دوره ای بحرانی و متلاطم را در موطن خود میگذراند به سازندگان "وسترن اسپاگتی" اعتماد به نفسی دو چندان بخشید.او کوشید نوعی فلسفه زندگی را از قواعد ژانر قدیمی استخراج کند و چنان بر اخلاقیات این قواعد متمرکز شد که زمان و مکان انتزاعی و نا واقعی شدند.اینک وسترن شده بود عرصه ای ابدی /ازلی برای تنازع بقا! او می خواست شخصیت هایش چکیده یا جوهره شمایل های هفت تیرکش و سرگردان باشند.بنابراین با کم ترین توضیح , کار را برگزار میک رد.انگیزه ها ساده و غیر قابل بحث بودند, آدم ها اهل حرف زدن نبودند و اعمال دقیقا در راستای هدف صورت میگ رفتند.اینجا دنیای نه اسم ها که صفت های مطلق بود.قلمروی "خوب ها" بد ها" و زشت ها".لئونه به نوعی کمینه گرایی در روایت رسید و در عوض نقش بیانی را به عهده نماهای درشت و بلند بر پرده عریض ,خشونت قاطع و گویی آیینی و موسیقی پر دامنهانیو موریکونه گذاشت.به خاطر یک مشت دلار, به خاطر چند دلار بیشتر, خوب.بد.زشت , روزی روزگاری در غرب ,سرت رو بدزد احمق !گام هایی پیاپی و مطمئن در مسیری آگاهانه انتخاب شده بودند.بلکه بار دیگر و با قدرت تمام در روزی روزگاری در آمریکا رخ نمود و این بار غم غربت, پوچی و خود آگاهی در سرگذشت گنگسترهای رفیق,رقیب و خائن اوج گرفته بودند.چه شد که لئونه این قدر کم فیلم ساخت و چرا او فکر می کرد فیلمهایش را باید اینگونه بسازد؟