نقد و بررسی فیلم Chasing Mavericks (تعقیب تک موج ها)

کارگردان: Michael Apted, Curtis Hanson

نویسنده : Kario Salem

بازیگران: Jonny Weston, Gerard Butler , Elisabeth Shue

خلاصه داستان :

وقتی جی موریارتی جوان می فهمد که امواج افسانه ای ماوریک که یکی از بزرگترین موجهای روی زمین است، در چند مایلی محل زندگی او وجود دارد، تصمیم می گیرد که با کمک یکی از اسطوره های موج سواری یعنی فراستی هسون آموزش ببیند تا از این موج جان سالم به در ببرد.

این طور به نظر می آید که «تعقیب تک موج ها» از دو فیلم کاملاً مجزا تشکیل شده که آن ها را با هم ترکیب کرده اند. اولی یک داستان نه چندان رضایت بخش و نابالغ است در مورد پسری در شهر سانتا کروز که برای کارگردانان فیلم٬ کرتیس هنسون و مایکل آپتد تشخص زیادی به همراه نداشته است. دومین داستان، یک مستند قدرتمند در مورد تک موج های بزرگ یا ماوریک است که ترساننده است و این قسمت از فیلم ارزش این را دارد که مورد تایید قرار گیرد. مشکل این جاست که برای رسیدن به آن موج سواری اصلی باید بازی های بد، دیالوگ های خنده دار و داستان سرایی قابل پیش بینی را از سر بگذرانید. همچنین این که برای این که داستان، خانوادگی باشد بعضی جاهایش هم سفیدکاری شده است. نوجوانان در دنیای این فیلم فاقد هورمون هستند!

«تعقیب تک موج ها» بر اساس یک داستان واقعی است و این به معنای این است که آنچه روی پرده می بینیم تقرباً و به نوعی در اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 رخ می دهد. کاراکتر اصلی، جی موریارتی (با بازی جانی وستون) است که در دنیای موج سواری وقتی در بحبوحه نوجوانی بود بسیار برجسته شد. (او بعداً در 22 سالگی هنگام غواصی دچار سانحه شد و از دنیا رفت). «تعقیب تک موج ها» می خواهد علاقه این پسر برای موج سواری روی تک موج های بزرگ را نشان دهد و این که چطور با کمک مربی اش فراستی هسون ( با بازی جرارلد باتلر) که تحت تاثیر میاگی بوده است، می تواند به هدفش برسد. داستان طوری سر هم بندی شده که دیزنی را هم شرمنده می کند. در این داستان یک دوست حقیقی وجود دارد( بلوند با بازی دوین کریتندن) یک مادر الکلی (کریستی با بازی الیزابت شو)، یک دوست دختر (کیم با بازی لون رامبین) و یک رقیب (سونی با بازی تیلور هندلی). تمام عناصر سر جایشان قرار گرفته اند تا باعث شوند فیلم مسیر را بر اساس یک فرمول همیشگی طی کند و به فینال نهایی برسد. کاریش نمی شود کرد، اما شاید آرزو کنید که ای کاش فیلمسازان زمان بیشتری را به صحنه های آب اختصاص می دادند چرا که زمان هایی که «تعقیب تک موج ها» در خشکی می گذرد کاملاً داغون است!

در اصل هم قرار نبوده که این فیلم یک شاهکار شود اما، کرتیس هنسون (کارگردان محرمانه لس آنجلس و 8 مایل) وسط ساخت فیلم مریض شد پس به یک جایگزین برای او نیاز بود. مایکل آپتد جا پای او گذاشت. با وجود این که برای سری مستند «بالا» شناخته شده است اما او هم نسبت به فیلم های بلند نابلد نیست یک بار حتی یکی از فیلم های باند را کارگردانی کرده است (فیلم دنیا کافی نیست) و اخیراً هم دروازه نارنیا «پرواز رونده طلوع» را کارگردانی کرده است. شاید تغییر در تیم کارگردانی دلیل اصلی این مساله است که «تعقیب تک موج ها» به طرز بسیار آزاردهنده ای دو وجهی است. اما احتمالاً بیشتر تقصیر ها به گردن فیلمنامه نویس، کاریو سالم است که کاراکترها و داستان های فرعی را بدون پرداخت و گسترش به سمت بیننده پرتاب می کند به این امید که شاید یکی از این ها به مخاطب بچسبد.

بازیگر نقش اصلی جانی وستون تازه کار است که ظاهراً به خاطر شباهت ظاهری اش با جی موریتاری برای این نقش انتخاب شده است. تهیه کنندگان البته این را هم گفته اند که شخصی را می خواستند که به سرعت قابل شناسایی نباشد. وستون از لحاظ فیزیکی هیچ ایرادی ندارد و از لحاظ توانایی بازی هم شایسته است. بزرگ ترین بازیگر فیلم، جرارلد باتلر برای نقش خود مناسب نیست اما این هم احتمالاً به این دلیل است که عادت کرده ایم او را در نقش آدم های سرسخت ببینیم. قبول کردن او به عنوان یک شخصیت باحال و خونسرد موج سوار که پا به سن گذاشته، مشکل است. احتمالاً کیانو ریوز می توانست انتخاب بهتری برای این نقش باشد. چهره ناشناخته دیگر این فیلم، الیزابت شو در نقش یک مادر غایب است. او یک بدبخت الکلی است که روابطش با جی وارونه شده است. جی نقش والدین و او نقش بچه را دارد. اگر اینطور سرسری از این ایده نمی گذشتند می توانست قوه محرک فیلم باشد. این مساله در مورد تمام ارتباطات درون فیلم هم صدق می کند به جز ارتباط بین فراستی و جی که به تنهایی تبدیل به ستون احساسی فیلم شده است.

در ژانر موج سواری مسلماً فیلم های کمی وجود دارد که با فیلم Point Break آغاز شد و احتمالاً با همان هم پایان یافت. البته آن فیلم هم الهه درام و ماجراجویی نبود اما حداقل داستانی که روایت می کرد از داستان فیلم «تعقیب تک موج ها» رضایت بخش تر بود. اما صحنه های موج سواری در این فیلم اخیر خیلی بهتر از آب در آمده است. صحنه هایی که مربوط به کلنجار با تک موج های بزرگ می شود فوق العاده است.نمی دانم چقدر از این صحنه ها کار حقه های فیلمبرداری و تدوین بوده. قطعاً از بدلکاران موج سواری و تکنیک CGI هم استفاده شده است، اما این حقه ها نتیجه بخش بوده اند.

این فیلم برای هنسون و آپتد تلاشی بی اهمیت به شمار می آید. موضوع پشتکار و روبرو شدن با ترس های درونی احتمالاً دل بعضی از طرفداران این ورزش را ببرد. البته به این موضوعات هم خیلی سرراست اشاره شده و کمتر متقاعد کننده است. دلیل این که فیلم تعقیب تک موج ها را می بینید همان دلیلی است که بعضی افراد وقتی یک هاریکن نزدیک می شود به مکان های ساحلی هجوم می برند: امواج. این فیلم به عنوان یک بیوگرافی از جی موریارتی کمتر از یکی از برنامه های ویژه نشنال جغرافی تاثیر گذار است.

منبع: سایت نقد فارسی

مترجم: شبنم سیدمجیدی