نقد و بررسی فیلم Hyde Park on Hudson (هاید پارک هادسون)

کارگردان: Roger Michell

نویسنده : Roger Michell

بازیگران: Bill Murray, Laura Linney , Olivia Williams

خلاصه داستان :

-

فیلم «هاید پارک در هادسون/ Hyde Park on Hudson » به یک رابطه ی عشقی غیرجذاب و تقریباً چندش آور می پردازد و به پشت صحنه ی یک رویداد تاریخی مهم اما غیرمعمول سرک می کشد. در سال 2012 زندگی دو تن از برترین سرکردگان آمریکا در قالب فیلم داستانی به نمایش درآمد. با این وجود، در حالیکه فیلم «لینکن/Lincoln » برای احقاق حقوق و رعایت عدالت در حق شانزدهمین رئیس جمهور سنگ تمام می گذارد، «هاید پارک در هادسون» در به تصویر کشیدن زندگی سی و دومین رئیس جمهور موفقیت کمتری نشان می دهد. این فیلم به جای آنکه بر روی شخصیت فرانکلین دنالو روزولت به عنوان یک رئیس جمهور تمرکز کند، نیمی از طول خود را به شکل مجموعه های احساسی پر زرق و برق می گذارند.

انتخاب «بیل موری/Bill Murray» برای بازی در نقش تنها کسی که آنقدر زنده ماند تا بیش از دو دوره ی کامل در کاخ سفید سر کند، تصمیم جالبی ست. از نظر ظاهری، شباهت آنها تنها قابل قبول است. موری نه از نظر حالت رفتاری و نه صدا سعی نمی کند شبیه به روزولت باشد. نقش آفرینی او بی عیب است اما سخت می شود در تصویری که موری ارائه می دهد، شخصیت فرانکلین دنالو روزولت را "حس کرد". شاید اگر خاطره ی نقش آفرینی فوق العاده ی «دنیل دی لوئیس/Daniel Day Lewis» در فیلم «لینکلن» اینقدر تازه نبود، این موضوع تا به این حد به چشم نمی آمد. موری صحنه های زیبایی هم دارد. بیشتر آنها زمانی اتفاق می افتاد که در کنار «ساموئل وست/ Samuel West » در نقش شاه جورج ششم و «اولیویا ویلیامز/Olivia Williams » در نقش النور حضور دارد. صحنه هایی که موری در کنار «لورا لینی/Laura Linney» در نقش دیزی حضور دارد بی روح و بی احساس است. دیزی شخصیت جالبی نیست و رابطه ی آنها ارزش اختصاص یک فیلم سینمایی را ندارد، حتی فیلمی که مانند فیلم حاضر کمی در واقعیات دست برده باشد.

وقایع فیلم در طول تابستان سال 1939 می گذرد که فرانکلین دنالو روزولت در ییلاق تفریحی خود به نام هاید پارک در ایالت هادسون تعطیلات را سر می کند. فیلم «هاید پارک در هادسون» در کنار پرداختن به ملاقات شاه جورج ششم و همسرش الیزابت (اولیویا کلمن/ Olivia Colman) و رئیس جمهور، به رابطه ی عاشقانه ی او و پنجمین دخترعمویش مارگرت "دیزی" ساکلی نیز می پردازد. صحنه هایی که روابط میان روزولت و زوج سلطنتی را با جزئیات به تصویر می کشد، با نشاط و هوشمندانه تصویر شده است. اما صحنه هایی که میان روزولت و دیزی می گذرند خسته کننده و عجیب و غریب هستند. فیلمنامه که بر اساس یک نمایشنامه ی رادیویی بریتانیایی اثر ریچارد نلسون نوشته شده است، قادر نیست دو جنبه ی مختلف و جداگانه ی داستان خود را به طرزی شکیل به یکدیگر پیوند بزند. از خودمان می پرسیم چرا دیزی وقتی را که می شد به بررسی رابطه ی میان روزولت و شاه "برتی" جورج صرف شود، اینطور تلف می کند. یک گفتگوی طولانی میان این دو مرد که در اتاق مطالعه ی روزولت اتفاق می افتد، یکی از بهترین صحنه های فیلم «هاید پارک در هادسون» است.

نمیتوان تقصیر شکست در به تصویر کشیدن رابطه ی دیزی و روزولت را به گردن لورا لینی انداخت. مواد اولیه ای که به او داده اند به اندازه ی کافی قوی و پرمایه نبوده است. شخصیت او هیچ عمقی ندارد و رابطه ی عاشقانه (که خود موضوع مباحثات تاریخی ست) به هیچ وجه جواب نمی دهد. موضوع زن باره بودن روزولت ممکن است دستمایه ی فیلم های جالبی بشود، اما این فیلم جزء آنها نیست. در عین حال، اولیویا ویلیامز به شخصیت النور نیرو و توان می بخشد. او بهتر از بیل موری در قالب نقش شخصیت واقعی فرو رفته است. با وجود اینکه حضور ساموئل وست باعث می شود خودبخود کمبود کالین فرث را (که در «سخنرانی پادشاه/The King's Speech» در نقش برتی ظاهر شد) بر روی صحنه حس کنیم، نقش آفرینی او قوی اما در نهایت فراموش شدنی ست.

کارگردان فیلم «راجر میچل/Roger Michell» کارنامه ی هنری درخشانی دارد که شامل یکی از بهترین اقتباس های سینمایی از کتاب های جین آوستین یعنی فیلم «Persuasion»، همچنین فیلم تماشاگر پسند « Notting Hill » و فیلم تلخ و شیرین «ونوس/Venus» می شود. اما در «هاید پارک در هادسون»، مایه ی اولیه فیلم او چیز مشخصی نیست. صحنه های پرشکوهی مانند آنچه در بالا ذکر شد به صورت درهم و برهم در کنار صحنه های عجیب اغواگری دیزی چیده شده اند. این اغواگری ها کار را به معاشقه ی محدودی می کشاند که با وجود اینکه چیزی در تصویر دیده نمی شود موجب شد فیلم در درجه ی فیلم های R قرار بگیرد. سپس صحنه ی هات داگ خوردن او در پی می آید که مشخص است بار شهوانی دارد و چیزی فرای آنچه به چشم می آید، منظور کارگردان بوده است.

باید پذیرفت که هدف و محتوای دو فیلم لینکلن و «هاید پارک در هادسون» کاملاً متفاوت هستند. اولی برای تصویر کشیدن یک شخصیت افسانه ای می کوشد، در حالی که دومی به موضوعی بی اهمیت تر و صمیمانه تر قانع است. با این حال هر دوی آنها زوایای به ندرت شنیده و دیده شده ای از زندگی رؤسای جمهور کشور را برای ما بیان می کنند. گرچه منصفانه نیست بگوییم «هاید پارک در هادسون» کاملاً در این امر شکست می خورد، چهره ای که او از روزولت ارائه می دهد حتی از تابلوی مشهور آبرنگی که الیزابت شوماتوف از روزولت کشید و ناتمام ماند، ناقص تر است.

منبع: سایت نقد فارسی

مترجم: الهام بای